Waar aandacht en liefde is, daar is God!

Waar aandacht en liefde is, daar is God !

Als lid van de participantenraad van Zorgwaard waar we als diaconie van de PKN gemeente te Zuid-Beijerland in participeren kreeg Marja Buth onderstaand epistel toegestuurd van de Directeur Nico de Pijper en zij wil deze bijdrage graag breder delen.

Ten slotte …wil ik graag afsluiten met een persoonlijk woord aan jullie als leden van de participantenraad. Er is op dit moment veel onzeker door corona, er zijn zorgen over de toekomst en veel mensen, waaronder veel jongeren voelen zich eenzaam, zijn zwaarmoedig of zelfs depressief. En als we kijken naar wat corona ons het afgelopen jaar heeft gebracht, dan kunnen we ons daar best iets bij voorstellen. Maar als ik zie hoe individuen, gemeenschappen en kerken zich inzetten om er in deze periode te zijn voor anderen, dan is het goed om ook dat te benoemen. Onze geschiedenis heeft eerder zware tijden gekend en ook toen heeft verbroedering veel gebracht. Niet alles zult u zeggen, dat klopt, maar laten we vooral de zegeningen tellen die het ons heeft opgeleverd.

Deze woorden deden me denken aan het onderstaande wat ik recentelijk las:

Stel u voor een mevrouw van rond de 50 die met een paar kindertjes door het park wandelt.
De kinderen rennen naar het klimrek en de vrouw ploft op een bankje, naast een wat oudere vrouw.
Ze kijkt naar de oudere vrouw en zegt: Mijn leven is routine: s ’ochtends worden de kinderen bij me afgezet, ik maak ontbijt en samen zitten we te smullen. Daarna wassen we af en gaan wandelen in het park. Precies om 12.00 eten we voor de TV rond 5 uur zorg ik dat de tafel gedekt wordt en als dochterlief van haar werk komt gaan we met z’n allen aan tafel. Weer een dag voorbij gegaan.
Mijn leven is echt saai.

De oudere vrouw bleef voor zich uit kijken, zonder iets te zeggen.
En u, heeft u ook zo’n routinematig leven? Uw leven kan toch nooit mooi zijn, als u hier zo moederziel alleen in het park zit?

Nou …begon de oudere vrouw: eigenlijk heb ik niets om over te klagen. Ik heb een lieve verpleegkundige die me ondanks de problemen van vandaag de dag hier naar het park heeft gereden, zodat ik de kinderen kan zien spelen. Ik heb zelf namelijk geen kleinkinderen en als ik ze hoor lachen, dan doet dat me veel goed. Later komt een taxi mee ophalen en die brengt me naar het ziekenhuis. Daar bezoek ik zieke mensen, zodat die mensen en ikzelf ook iemand hebben om mee te praten. Aan het eind van de dag komt de taxi me weer ophalen en neemt me mee naar het tehuis waar ik woon. En zo gaat mijn gezegende dag weer voorbij. Ik heb niets om te klagen, ik heb alleen veel om voor te danken, onder andere dat mijn ogen nog steeds al deze mooie dingen kunnen zien.
En inderdaad, daar kwam de taxi om de dame op te halen.
De eerste vrouw dacht nu heel diep na. “dit kan niet waar zijn. “
Ik kan lopen waar ik wil, ik heb een dochter, mijn kleinkinderen om me heen, een eigen huis en ik zit te klagen.
Is jouw leven net als van die eerste vrouw, of van die tweede?

Moeten anderen jouw zegeningen voor je tellen, of kun je dat zelf?
Dank je God voor alles, of moet God elke dag jouw klachten weer horen?
Tel je zegeningen en vergeet ze niet . Dank God voor al het goede dat Hij je geeft.
En wees een zegen voor wie er op je pad komt.
Nog even verder met wat Nico ons nog wil meegeven:

Ik weet dat jullie vanuit overtuiging en uit persoonlijke betrokkenheid bij je naasten en bij je eigen kerkgemeenschap iets voor anderen willen betekenen. Daar mogen jullie trots op zijn, net als ik trots ben op mijn organisatie, mijn medewerkers, maar ook op ieder lid van de participantenraad.

Daarom eindig ik met “Ubi caritas et amor, Deus ibi est” (waar aandacht en liefde is, daar is God)!