Als kerkenraadslid (scriba) ben je regelmatig en veel bezig met de organisatie die de kerk betreffen. Iedereen vindt dit een goede zaak want alles moet doorgaan, vooral niets vergeten. (de vergaderingen, het binnenkomen van de gelden, de bezoeken en vult U zelf maar aan ….) Maar toch …… ik moest toen ik onderstaand stukje las toch denken aan de andere kant van het kerk zijn. En misschien denk je, ik kom even niet meer….

Vergeet de sleur, de routine en wees blij met wat je hebt zonder de “noodzakelijkekerkdingen” te vergeten! En je zult zien dat er veel moois overblijft!

Een man die regelmatig naar de kerk ging, bleef opeens thuis. Na een paar weken besloot de predikant bij hem langs te gaan. Het was een gure avond. De dominee trof de man thuis aan voor een knapperend haardvuur. De man, die wel kon raden waarom de dominee langskwam, heette hem welkom, bood hem een gemakkelijke stoel bij de haard aan en wachtte. De dominee ging lekker zitten, maar zei niets. Tijdens de plechtige stilte sloeg hij de vlammen gaande die rond de brandende houtblokken speelden. Na een paar minuten nam de dominee de tang, pakte voorzichtig een stukje gloeiend hout en legde het aan de kant van de haard waar geen vuur was. Daarna ging hij weer zwijgend zitten. De gastheer keek geboeid toe. Het eenzame stukje hout brandde steeds zwakker, gloeide even op en doofde toen. Al snel was het helemaal koud. Sinds de begroeting was er geen woord meer gesproken. Vlak voordat de dominee wegging, pakte hij het koude stukje hout en legde het weer midden in het vuur. Door het licht en de warmte van de blokken eromheen, begon het direct weer te gloeien. Toen de dominee de deur wilde opendoen, zei zijn gastheer: ‘Heel erg bedankt voor uw bezoek en met name voor de vurige preek. Zondag ben ik weer in de kerk.’